Çocuklara para vermek onları "harcamaya" koşullandırır.
Hatırlayın; çocukken para aldığınızda (belki harçlık, belki de bir aile dostu veya akrabadan hediye olarak), aklınıza gelen ilk şey o parayla şeker/çikolata almaktı, yani onu harcamaktı.
Şeker/çikolata tatlıdır, lezzetlidir...
Çocukken şekeri/çikolatayı çok severdiniz ve büyüdükçe, herhangi bir kaynaktan para almaya karşı psikologların "koşullandırılmış tepki" adını verdikleri bir alışkanlık geliştirdiniz.
Pavlov'un köpeği gibi, ne zaman para alsanız, bu parayı sizi geçici olarak bile olsa mutlu edecek bir şeye harcama düşüncesiyle ağzınızın suları aktı ve parayı şeker/çikolata gibi harcadınız.
Neden? Çünkü harcamak sizi mutlu ediyordu...
Bir yetişkin olarak da ne zaman maaş, ikramiye, prim vb. alsanız, aklınıza gelen ilk şey bu parayı olabildiğince kısa süre içinde ve olabildiğince haz verebilecek çok şeye nasıl harcayabileceğiniz olacaktır.
Sonuç? Harcamalarınız, her zaman kazandıklarınızdan fazla olacağından; hayatınız boyunca iki yakasını bir araya getiremeyen, ekonomik sıkıntı çeken, parasal başarıya ulaşamamış, yoksul biri olarak kalmaya devam edeceksiniz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder